Πώς η προετοιμασία για τον Μαραθώνιο μπορεί να βελτιώσει την καθημερινότητα σου; Τι μπορεί να σε διδάξει η πρώτη συμμετοχή στον μαραθώνιο αγώνα των 42,195 χλμ.;

Στο παρόν Guest Post η Σταυρούλα Σαντοριναίου, ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος, εξιστορεί τις εμπειρίες που αποκόμισε από την προετοιμασία 5 μηνών για την πρώτη της συμμετοχή στον μαραθώνιο της Αθήνας τον Νοέμβριο του 2019.

Για εγγραφή στα newsletters μέσω κινητών συσκευών συμπλήρωσε εδώ τη φόρμα εγγραφής.

Κάνοντας κλικ στην υποβολή, συμφωνείς να κοινοποιήσεις το email σου στο Running Scenes για να λαμβάνεις ενημερώσεις και άλλα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το σύνδεσμο κατάργησης εγγραφής που είναι διαθέσιμος σε όλα τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που θα λάβεις.

Γράφει η Σταυρούλα Σαντοριναίου

Ποιότητα ζωής

Στα αρχικά στάδια της προετοιμασίας αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό είναι να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου, πράγμα το οποίο αμελούσα μέχρι τα 39 μου χρόνια. Γρήγορα έμαθα ότι τα σαββατόβραδα δεν είναι μόνο ξενύχτια και επιστροφή στο σπίτι όταν βγαίνει ο ήλιος, με πονοκέφαλο από το ποτό και ένα “βρώμικο” στο χέρι από τις υπέροχες καντίνες της περιοχής.

Πλέον το Σαββατόβραδο συνδυάστηκε με τη σωματική και ψυχική χαλάρωση καθώς το πολύ πρωινό ξύπνημα ήταν αναγκαίο για να μην σε “προλάβει” η καλοκαιρινή ζέστη και να καταφέρεις να βγάλεις τα χιλιόμετρα του προγράμματος. 

Μέσα σε λίγους μήνες είχα λιγοστέψει τα άσκοπα ξενύχτια, είχα αυξήσει τις ώρες ανάπαυσης βελτιώνοντας παράλληλα τη διατροφή μου.

Αυτοπεποίθηση

Ξεκινώντας την προετοιμασία για τον πρώτο μαραθώνιο αγώνα, η συμβολή του προπονητή μου ήταν καθοριστική κυρίως στο να πιστέψω σε εμένα και τις δυνάμεις μου.

Από την πρώτη στιγμή, τον εμπιστεύτηκα απολυτά και με βοήθησε στην επίτευξη των αγωνιστικών μου στόχων. Εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των ανθρώπων που με αποθάρρυναν, εκείνος μου τόνισε “Θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο” ανεβάζοντας κατακόρυφα το ηθικό μου.

Αυτό και μόνο αρκούσε για να γίνει ο προπονητής μου. 

Πειθαρχεία

Επιπρόσθετα, μέσα από την προετοιμασία έγινα πιο πειθαρχημένη και έβαλα τη ζωή μου σε μία τάξη. Σταδιακά άρχισα να προσαρμόζομαι σε έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Προσαρμόστηκε η απόδοση μου στη δουλεία, η σχέση μου με τον σύντροφο μου, οι επαφές με τους φίλους μου ακόμα και η επικοινωνία με τον αγαπημένο μου ανιψιό.

Όλα άρχιζαν να γίνονται πιο όμορφα και ουσιαστικά.

Παράλληλα, βελτίωσα σημαντικά τις διατροφικές μου συνήθειες, τα γεύματα μου και σύντομα προγραμμάτιζα με σύνεση την κατανάλωση υδατανθράκων ή πρωτεϊνών.

Το αλκοόλ πλέον έγινε μια άγνωστη λέξη. 

Η αξία της φιλίας

Μέσα στην προετοιμασία για τον πρώτο μου μεγάλο αγώνα, συνειδητοποίησα ποιοι στέκονται πραγματικά και ανιδιοτελώς δίπλα μου. Ποιοι με στηρίζουν άνευ ανταλλαγμάτων, θυσιάζοντας χρόνο και ενέργεια για να με στηρίξουν και ποιοι είναι αυτοί που ενσαρκώνουν το πρότυπο του πραγματικού φίλου για μένα.

Όσο και αν απέχουν  απ’ όλο αυτό, όσο και αν το θεωρούν τρελό είναι πάντα εκεί να με υποστηρίξουν. Να με υποστηρίξουν σε κάθε έναρξη και σε κάθε τερματισμό μου.

Έμαθα τον εαυτό μου

Μέσα από την επίπονη προετοιμασία για τον Μαραθώνιο έμαθα να έρχομαι αντιμέτωπη με τις φοβίες μου, να τις υπερνικώ, να ξεπερνάω τις αναστολές και να αντέχω τον πόνο. Είτε ψυχικό είτε σωματικό. Έμαθα να μιλάω με μένα, να με μαλώνω, να με αγκαλιάζω και να με επιβραβεύω. Έμαθα να μην είμαι υπερόπτης και εγωίστρια. Έμαθα, να λέω ευχαριστώ σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω ακόμα και αν “κουμπώναμε” στον ίδιο ρυθμό μέσα σε έναν αγώνα, όταν με βοηθούσαν εν άγνοια τους.

Συναισθηματικό πάρτι

Το ταξίδι που ξεκινάει μήνες πριν και ξεδιπλώνεται μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Όταν τελειώνει αυτό το ξεχωριστό ταξίδι ξεκινά το δικό σου συναισθηματικό πάρτι. Χαρά, συγκίνηση, κλάμα και ευτυχία. Νιώθεις την απίστευτη ενέργεια και ταυτόχρονα κυριεύεσαι από δεκάδες συναισθήματα.

Έκλαιγα με λυγμούς και δεν άκουγα τίποτα. Χάθηκα στα συναισθήματα της στιγμής και οι φωνές της κολλητής, του προπονητή και των αγαπημένων μου έσβηναν μέσα στο μυαλό σου.

Τερματισμός. Ήταν η στιγμή που έκοβα το νήμα και έπεφτα στις αγκαλιές των φίλων μου, του προπονητή μου και γινόμουν αποδέκτης συγχαρητηρίων, ευχών, επιδοκιμασιών. Αυτό το αγνό χειροκρότημα και η επιβράβευση ήταν η κορύφωση ενός δρόμου δύσκολου, ανηφορικού αλλά με ευτυχή κατάληξη.

Ενός δρόμου που με δίδαξε ότι έχω απεριόριστα ψυχικά και σωματικά αποθέματα και ότι δεν υπάρχουν όρια και φραγμοί στις δυνατότητες μου.

Για εγγραφή στα newsletters μέσω κινητών συσκευών συμπλήρωσε εδώ τη φόρμα εγγραφής.

Κάνοντας κλικ στην υποβολή, συμφωνείς να κοινοποιήσεις το email σου στο Running Scenes για να λαμβάνεις ενημερώσεις και άλλα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το σύνδεσμο κατάργησης εγγραφής που είναι διαθέσιμος σε όλα τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που θα λάβεις.

Πηγή φωτογραφιών: [1],[2],[3]