Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μέσα σε λίγα χρόνια έχει καταφέρει να μονοπωλήσει – όχι άδικα – το ενδιαφέρον της παγκόσμιας μπασκετικής κοινότητας.
Πως φαίνεται στα μάτια μας ο Γιάννης Αντετοκούνμπο; Μπορεί άραγε η προσωπικότητα του, να συμβάλει στην αθλητική και ηθική εξέλιξη της κοινωνίας μας;

Κοινωνικές ταμπέλες και ταμπού

Οι ταμπέλες μας αρέσουν.  Ταμπέλες με βάση το χρώμα, τις προτιμήσεις και τα φυσικά χαρακτηριστικά. Ταμπέλες που η ίδια η κοινωνία δημιουργεί με ταμπού και προκαταλήψεις.

Και όμως οι ταμπέλες αυτές μας ταράσσουν.  Ενοχλούμαστε.

Από τις ταμπέλες, δημιουργείται μια ιδιόμορφη ένταση, ένας κοινωνικός θόρυβος που ταλαντεύει ηθικά την μάζα και οδηγεί τμήμα της σε ακραίες συμπεριφορές.

Με δόσεις αλληγορίας, οι ταμπέλες αυτές τοποθετούνται σε ένα δέντρο που συνήθως εκφράζει ένα πρόσωπο, μια τάση ή μια κοινωνική κατάσταση. Στην περίπτωση μας είναι ο “Γιάννης” όπως πλέον συνηθίζεται να αποκαλείται στην Αμερικάνικη Λίγκα (NBA).

Χαζεύοντας το δέντρο

Συστηματικά κοιτάμε το δέντρο. Το χαζεύουμε, αγκιστρωνόμαστε σε αυτό. Το ευτελίζουμε και παράλληλα το αποθεώνουμε, σαν μια καλοστημένη αντίθεση.

Ψάχνουμε να βρούμε ατέλεια και αναλωνόμαστε σε ένα κυκεώνα σκέψεων.

Υπάρχει δάσος;

Πώς μπορεί αυτό το δέντρο να αποτελέσει πρότυπο, να αποτελέσει την αφορμή για ένα νέο δάσος;
Ένα δάσος εσωτερικής και κοινωνικής ανάτασης, εξέλιξης και αναβάθμισης. Ένα δάσος που μπορεί να γίνει σωσίβιο σε μια εποχή κοινωνικού αναπροσδιορισμού.

Άραγε, μπορούμε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες; Μπορούμε να χτίσουμε ένα υγιές περιβάλλον για την ανάπτυξη ενός νέου δάσους;

Ας μεγαλώσουμε την εικόνα. Ας τη δούμε πιο σφαιρικά. Το δεντρό αυτό, ίσως είναι ένα θαύμα της φύσης, αλλά δεν αρκεί αυτό για την εξέλιξη του.

Είμαστε ώριμοι;

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ας αποτελέσει μια νέα αρχή για το σύνολο και για τον καθένα ξεχωριστά.

Ωστόσο πόσο ώριμοι είμαστε για να δεχτούμε κάτι τέτοιο;
Πόσο ικανοί είμαστε, να πάρουμε την προσωπική ευθύνη;
Πόσο αγαπάμε την ευθύνη όπως αναφέρει ο Ν. Καζαντζάκης:

“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.” N.K.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για μια νέα αθλητική άνθηση;
Μπορούμε να εκ-παιδεύσουμε τους νέους και την κοινωνία, για να προετοιμάσει το έδαφος για νέους Γιάννηδες;

Έχουμε την ωριμότητα και τη θέληση να κοιτάξουμε μπροστά, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις;
Μπορούμε να μετατρέψουμε τον κάθε “Γιάννη” σε πρεσβευτή κοινωνικής και αθλητικής εξέλιξης;

Μπορούμε να ξεφύγουμε από τον ελιτισμό, το “δήθεν”, τη μόδα και να εστιάσουμε στην ουσία, δημιουργώντας ένα δάσος για το μέλλον;

Ένα δάσος με πλούσια και όμορφα μονοπάτια, με ηθικές και πνευματικές αξίες.

Από τον Γκάλη στον Αντετοκούνμπο

Κάποτε το δέντρο ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Χριστοδούλου και μια μικρή παρέα της δεκαετίας του 80.

Ίσως και τότε χάσαμε την ευκαιρία για ένα νέο δάσος, που κάποιοι από εμάς ονειρεύονταν με τα μάτια ενός 6 χρόνου πιτσιρικά.

Ας είναι σήμερα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, το πρώτο δέντρο ενός νέου δάσους. 

Άραγε μπορούμε;

Δες την ιστορία του Γιάννη Αντεντοκούνμπο σε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από το δίκτυο TNT.

• Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η συνέντευξη ενός άλλου Γιάννη, του Γιάννη Δασκαλάκη στην Κυριακάτικη καθημερινή “Χώρες χωρίς εξωστρέφεια πεθαίνουν“.
• Ο Γιάννης Δασκαλάκης είναι καθηγητής της επιστήμης των υπολογιστών στο ΜΙΤ με ερευνητικά ενδιαφέροντα στην τεχνητή νοημοσύνη και τους υπολογιστικούς αλγορίθμους

Πηγή φωτογραφιών [1], [2], [3], [4], [5]