Θυμήθηκα το πρώτο τρέξιμο. Είναι Σάββατο απόγευμα, στην καθιερωμένη έκθεση του μαραθωνίου και λίγες ώρες πριν την εκκίνηση του 36ου Αυθεντικού Μαραθωνίου.

Βρίσκομαι με τον Γιάννη Π., έναν καλό φίλο που ετοιμάζεται να διανύσει τα 42 χλμ. για 13η φορά!

Λίγο πριν του ευχηθώ καλή επιτυχία, διστάζω. Αυτή τη χρονιά δεν θα συμμετέχω.

Σκέφτομαι και χαμογελάω.

Τον κοιτάζω κατάματα και οι σκέψεις ταξιδεύουν πίσω στο 2010.

Άνοιξη του 2010 στην Αντίπαρο

Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές επισκέψεις στο νησί, σύντομα γνωρίζω και τις  ιδιαιτερότητές του, κάνοντας τις πρώτες γνωριμίες με τους κατοίκους του νησιού. Συνδετικός κρίκος  είναι ο Σωτήρης, που έχει μετακομίσει από την Αθήνα και μένει μόνιμα στην Αντίπαρο.

Γρήγορα συνειδητοποιώ πως δεν είναι ο μόνος. Έχει δημιουργηθεί μια όμορφη κυκλαδίτικη παρέα, που περνά τον χειμώνα  αναζητώντας δημιουργικούς τρόπους ενασχόλησης στον αθλητισμό, το τρέξιμο και το σινεμά.  

“Πάμε να τρέξουμε το απόγευμα για καμία ώρα. Θα είμαστε παρέα.”

Τρέξιμο;

Μια λέξη σχεδόν άγνωστη μέχρι τότε. Μια λέξη στενά συνυφασμένη με τα παιδικά χρόνια και το κυνηγητό. 

Σχεδόν ασυνείδητα, δέχομαι και σύντομα βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία του νησιού φορώντας υποτυπώδη αθλητική ένδυση και παπούτσια για μπάσκετ. 

 Λίγο πριν ξεκινήσουμε, γνωρίζω τον  Γιώργο, τον Γιάννη Φ.  και παρέα με τον Γιάννη Π.  και τον Σωτήρη – που γνώριζα λίγο καλύτερα – ξεκινάμε προς την περιοχή Σωρός. 

Διανύουμε το παραλιακό δρόμο με συζητήσεις που δύσκολα ανακαλώ στη μνήμη μου. Ωστόσο, θυμάμαι να ακούω πρώτη φορά λέξεις και φράσεις που σχετίζονται με τις αποστάσεις δρόμου: μαραθώνιος, long run, παπούτσια για τρέξιμο, παλμοί, ρολόι, τέμπο. 

Μα τι λένε;

Νιώθω σαν αδιάβαστος μαθητής σε σχολική τάξη, Δευτέρα πρωί. 

Η αφετηρία

Μετά από περίπου μια ώρα επιστρέφουμε. Τα πόδια μου είναι μουδιασμένα και τα γόνατα μου “κλειδωμένα” από την άσφαλτο. 

Λίγους μήνες μετά, το τρέξιμο επαναλαμβάνεται για μεγαλύτερη απόσταση.  Την ίδια χρονιά μαζί με την  παρέα από την Αντίπαρο ταξιδέψαμε για τη Ρώμη. 

Ήταν ο πρώτος μου μαραθώνιος! Μάρτιος 2011.

Γιάννη Π., Σωτήρη, Γιάννη Φ., Γιώργο σας ευχαριστώ για το πρώτο εκείνο τρέξιμο.

Σας ευχαριστώ για εκείνη την ξεχωριστή αφετηρία.

Σας ευχαριστώ για τις πλούσιες εμπειρίες που ακολούθησαν, είτε τις ζήσαμε μαζί είτε χωριστά. Ρώμη, Αθήνα, Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη, Φλωρεντία, Βενετία, Όσλο.

Γιάννη σε ευχαριστώ και για τα “δανεικά” παπούτσια με τα οποία έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο. Τα έχω ακόμα.

Όπως εκείνο το απόγευμα. Eκείνο το πρώτο τρέξιμο.

Το έχω ακόμα…. στο μυαλό μου!

Βρήκες το άρθρο ενδιαφέρον;
Κάνε εγγραφή στο newsletter για να λαμβάνεις κάθε νέα δημοσίευση για το τρέξιμο, την άθληση και τη διατροφή.

Πηγή κεντρικής φωτογραφία [1]